Rozdział 50

             Wracając do domu ze spotkania z Rozalią, natknęłam się na Lysandra, zaproponował spacer, na co ochoczo przystanęłam.
-Bardzo się ucieszyłam, gdy Roza powiedziała mi, że przesadziła i nie było w tym całym zmieszaniu żadnej winy ze strony Leo. - tym zdaniem zakończyłam mój monolog dotyczący spotkania z przyjaciółką.
-Fantastycznie, że to zrozumiała. - podrapał się po brodzie.
-Ale? - dopytałam.
-Nie, nic więcej nie chciałem dodać. Czemu uważasz, że jest jakieś ale? - jego różnobarwne tęczówki wpatrywały się w moje oczy.
-Miałeś taką minę. - musiałam uciec gdzieś wzrokiem, by móc się lepiej skupić, niestety uwolnienie się z magnetycznego wpływu jego spojrzenia było prawie niemożliwe.
-Jak Ci się układa z Kastielem? - spojrzał w niebo, wykorzystałam okazje i odwróciłam wzrok.
-Dobrze, średnio, źle.. Zależy od dnia. Jest trudny i mega irytujący, ale przecież takiego go pokochałam. - odpowiedziałam szczerze. - A Ty masz kogoś? - dawno nie rozmawiałam z nim na ten temat.
-Nie, Loraine, nie mam. - czułam jego spojrzenie na mojej twarzy, moje policzki oblały się rumieńcem. Był tylko moim przyjacielem, ale reagowanie na niego nie zmieniło się wraz z moim statusem na fejsie...
-Miałaś jakieś wieści od Kentina? - zagadnął mnie.
-Tak, jeszcze podczas wyjazdu napisał do mnie, że do końca wakacji będzie z tatą. - nie wspomniałam o tym, że miałam do niego zadzwonić, o czym kompletnie zapomniałam, a teraz było już za późno..
-Też jadę się spotkać z rodzicami, a potem na dużą rodzinną imprezę... - skrzywił się.
-Co to za mina? - dotknęłam jego policzka, gdy dotarło do mnie, co zrobiłam, szybko cofnęłam dłoń.
-Nie lubię takich miejsc, jest głośno, dużo dzieci i wszyscy mówią Ci, że urosłaś. Dodatkowo w mojej rodzinie jestem namawiany na noszenie szkieł, uważają, że moje oczy to mutacja, którą należy schować.. - delikatnie się zasmucił.
-Co?! Nie! Nie pozwalam Ci! Uwielbiam Twój kolor oczu.. - najpierw delikatnie rozchylił usta zaskoczony moim wyznaniem, a potem lekko zarumienił. O rany, jego twarz wygladała bardzo uroczo... po raz kolejny mnie zatkało.
-To miłe.. - dalej był zakłopotany. Tak wygladała nasza przyjaźń, wzajemne wprawianie się w zakłopotanie.. urocze, ale i krępujące.
-Taa.. - szepnęłam.
-Powinien Cię odprowadzić. - nie chciałam iść do domu, tak mało czasu spędzaliśmy razem.
-Spieszysz się? - zapytałam z nadzieją, że zaprzeczy.
-Nie, ale nie chciałbym Ci zabierać zbyt dużo czasu. - podrapał się po głowie.
-No coś Ty! Mam pomysł, co Ty na to, żeby kupić po drodze coś do jedzenia? Może szybki Shake w Milk&Muu - specjalnie wymieniłam to miejsce, należało do naszych ulubionych. - możemy zjeść coś włoskiego, obejrzeć musical.. - oboje uwielbialiśmy tego typu filmy, zapowiadał się miły wieczór.
-Z chęcią. - odpowiedział po chwili namysłu.
    W Milk&Muu kupiliśmy shake; czekoladowy i truskawkowy. Nigdy nie mogłam się zdecydować, który bardziej wole, więc dzieliliśmy się pół na pół. W włoskiej knajpie nie było już tak łatwo, musieliśmy sporo czekać na zamówienie, w gruncie rzeczy poprosiłam o dostawę do domu.
       Przekroczyliśmy próg głośno się śmiejąc.
-Loraine, powiedz Kastielowi żeby nie opierał się o domofon! - krzyknęła z góry Carmen i słyszałam, jak zbiega po schodach. - Wybacz, myślałam, że to Kastiel. - była zdziwiona widząc Lysandra.
-Nic się nie stało. - uśmiechnął się łagodnie.
-Witaj Lysandrze, dawno do nas nie zaglądałeś. - uśmiechnęła się do niego ciepło. - co zamierzacie robić? - nie było w tym pytaniu niczego dziwnego, ot ludzka ciekawość.
-Obejrzymy film. - odpowiedział jej, a w jego oczach tańczyły wesołe ogniki.
-Lysander! Witaj chłopcze! - z kuchni wyłoniła się Pani Emeryll, uwielbiała Lysandra. Podeszła do niego i ucałowała w oba policzki, delikatnie ją do siebie przytulił.
-Dobry wieczór, jak mija Pani dzień? - jak zwykle kulturalny..
-Dobrze, nie mam za dużo do roboty.. - wydawała się zasmucona.
-Chodźmy. - pociągnęłam go za rękę.
-Emm.. Kochanie może byś zaproponowała naszemu gościowi coś do picia, jedzenie? - ciocia spojrzała na mnie z wyrzutem.
-Mamy Shake. - Lysander podniósł średniej wielkości, brązową torbę z napojami.
-O, super. No nic, ja idę na kolacje. Miłego wieczoru i w sumie widzimy się rano. - ciocia zachichotała, jak nastolatka. Dopiero teraz zauważyłam, że ma na sobie intensywnie czerwoną sukienkę i zabójcze, czarne szpilki.
-Miłej zabawy, Carmen. - Lysander mógł jej mówić po imieniu.
      Weszliśmy na górę, u szczytu schodów Lysander się zatrzymał i zaśmiał.
-Dlaczego się śmiejesz? - zapytałam go, na mojej twarz zaczynał błądzić uśmiech, miło widzieć go radosnego.
-Jesteś taka malutka.. - dalej wesoło się uśmiechał, palcem wskazał na moje białe trampki.
-Aa no tak. - roześmiałam się cicho. - Ja też sobie coś przypomniałam. - wyznałam.
-Co takiego? - po jego minie widziałam, że moje słowa go zaintrygowały.
-Początek naszej znajomosci, wyskoczyłam przed tobą w ręczniku, było mi tak wstyd.. - miło było przypomnieć sobie tę sytuacje.
-Mnie chyba bardziej. W sumie mogłem wstać i wyjść na chwilę, a siedziałam, jak zaczarowany. Patrzyłem na krople wody przy Twoim obojczyku. - delikatnie dotknął miejsca, o którym mówił. Po raz kolejny tego dnia przeskoczyła między nami dziwna iskra.
-Emm.. - poczułam się zakłopotana. - co oglądamy? - próbowałam zmienić temat. Weszliśmy do mojej sypialni, Lysander usiadł na łożku.
-Wybierz sama. - powoli rozpiął swoją wiktoriańską kurtkę.
-Co powiesz na...Deszczową Piosenkę? - pomachałam mu opakowaniem DVD. Pokiwał głową. - Zwykła biała koszulka? To do ciebie nie podobne. - powiedziałam po włączeniu filmu, siadając obok niego, podał mi mojego shake'a.
-Posiadam zwykle ubrania. - powiedział. Po wypiciu połowy mojego napoju podałam mu kubeczek bez słowa, wymieniliśmy się dalej wpatrując w film.
-Piękna kobieta. - przerwał milczenie, Lysander.
-Która? - dopytałam.
-Debby Reynolds, czyste, naturalne, nieskazitelne piękno. - mówił to cicho i nostalgicznie.
-Urodziłeś się w złym stuleciu. - wypomniałam mu. - tamte kobiety byłyby dla Ciebie natchnieniem. - zrobiło mi się na swój sposób przykro.
-Możliwe, spójrz na Cyd Charrise.. - patrzył na nią, jak zaczarowany. - jej rola tancerki to za mało.. miała ogromny potencjał. - ja, nie widziałam w nich niczego niezwykłego, ale on tak.. usłyszałam pukanie do drzwi, okazało się, że gospodyni odebrała nasze zamówienie, film dobiegał końca, a my zaczynaliśmy jeść.
-Jeszcze jeden? - zaproponował. Tak dobrze spędzało mi się z nim czas, nie musiałam uważać na to, co mówię. Dokładnie tłumaczyć moich myśli, on to wszystko rozumiał. Był moją pokrewną duszą..
-Teraz ty wybierasz. - otworzyłam plastikowe wieczko osłaniające moje penne ze szpinakiem.
-Upiór w operze! - klasnął w dłonie i podszedł do półki, film należał do moich ulubionych, a więc miałam go na DVD....



Zapraszam do udziału w ankiecie, poproszę każdego czytelnika o oddanie głosu. Ankietę odnajdziecie po prawej stronie ❤️❤️❤️