Rozdział 90

          -Dokąd jedziemy? - dopytałam, gdy nasza podróż trwała już około dwudziestu minut.
-Niespodzianka. - uśmiechnął się enigmatycznie.
-Powiedz chociaż, czy to daleko? - dopytałam.
-Jeszcze kilkanaście minut. - odparł.
Oparłam się wygodnie na fotelu pasażera i przymknęłam powieki. W radio leciała spokojna piosenka, która przywodziła na myśl spokojną, wiosenną łąkę. Jechaliśmy nie rozmawiając, przez szybę słońce ogrzewało moją twarz. Ściągnęłam buty i położyłam nogi na desce rozdzielczej.
-Jesteśmy. - poczułam, że Lysander znajduje się tuż przy moim uchu.
-Mhm... - otworzyłam oczy i siadając prosto zaczęłam się przeciągać.
-Dobrze się spało? - zapytał, gdy wysiedliśmy z samochodu.
-Krótko, ale miła drzemka. - odparłam.
-Gdzie dokładnie idziemy? - zapytałam rozglądając się dookoła. Zatrzymaliśmy się na parkingu wysypanym drobnymi kamyczkami. Obok samochodu Lysandra stało także kilka innych. Białowłosy podszedł do bagażnika i wyciągnął z niego kosz.
-Wow, przygotowałeś się. - pochwaliłam zakładając ręce.
-Mam koc. - powiedział dumnie i sięgnął ponownie do bagażnika tym razem by wyciągnąć z niego koc w czerwono-czarną kratę.
-Uroczy. - wskazałam na koc.
-Z Londynu. - odparł.
-Byłeś w Londynie? - zmarszczyłam brwi. Znaliśmy się długo, ale nadal nie wiedziałam o nim nawet połowy faktów, które chciałabym znać.
-W Londynie, w Tokio... - zaczął.
-Czekaj. - przerwałam mu i podniosłam otwartą dłoń. - Nigdy o tym nie wspomniałeś.
-Nigdy nie pytałaś. - wzruszył ramionami. - Chodź, znam fajne miejsce. - wyciągnął do mnie rękę. Chwyciłam ją i ruszyliśmy.
Przez kilka minut szliśmy lasem, drzewa przesłaniały słońce, a ich gałęzie rzucały rozmaite cienie. Potem zboczyliśmy z głównej trasy i przeszliśmy przez krzaki.
-Gdybym wiedziała, że będziemy łazić po lesie, założyłabym odpowiednie buty. - marudziłam.
-Musimy tędy przejść. - widać było, że bawiło go moje narzekanie.
Chwile później wyszliśmy na średniej wielkości łąkę. Była wielkości przeciętnego basenu. Jej brzegi były nieregularne.
-Wow, skąd znasz to miejsce? - prawie zaniemówiłam z wrażenia.
-Mam swoje sposoby. - mrugnął do mnie. Rozłożyliśmy koc i usiedliśmy. Wokół panowała przyjemna cisza. Delikatny, wiosenny wiatr owiewał moją twarz.
-Ale miło. - mruknęłam wyciągając przed siebie nogi i oparłam na rękach. Taka pozycja pozwoliła mi na odchylenie głowy tak, że mogłam wygrzewać twarz w słońcu.
-Jesteś piękna. - poczułam, że Lysander dotyka mojego policzka. Uśmiechnęłam się delikatnie i otworzyłam oczy, odwracając ku niemu twarz.
-A Ty tajemniczy.
-Co chciałabyś wiedzieć? - jego kciuk muskający mój policzek, skutecznie mnie rozpraszał.
-W jakich miejscach byłeś? - zapytałam na początek.
-Jedzmy, a ja będę opowiadał. - przyciągnął koszyk i wyjął z niego przygotowane posiłki.
-Nigdy nie piłam szampana z plastikowego kubka. - zaśmiałam się, gdy wyjął z koszyka szampana.
-Chyba żartujesz. - spojrzał na mnie oskarżycielsko, wydawał się urażony.
-Co? - zapytałam zdezorientowana.
Sięgnął do koszyka i wyjął z niego szklany kieliszek do szampana.
-Za kogo Ty mnie masz. - przewrócił oczami. Zaśmiałam się, miał racje, on zawsze dba o najwyższy poziom.
-Wybacz. - cmoknęłam go w policzek.
Zjedliśmy przygotowaną sałatkę, która dzięki pojemnikowi chłodzącemu nadal była świeża.
        -Miałeś opowiadać. - wypomniałam mu, gdy podał mi tortillę ze świeżym ogórkiem, serkiem i łososiem.
-Zwiedziłem Wielką Brytanię, Islandię, Norwegię i Japonię. - odparł.
-Które z tych miejsc wspominasz najlepiej?
-Zdecydowanie Islandię.
Opowiadał mi o wszystkim, co widział w państwach, które wymienił. Potem zajęliśmy się planowaniem listy miejsc, które chcielibyśmy wspólnie odwiedzić.
         -Jak zareagowałaś na wiadomość, że musisz się przeprowadzić do cioci? - zapytał.
-Źle. Musiałam zostawić tam wszystkich znajomych... to było trudne. - skupiłam się na własnych dłoniach. - Tak na prawdę nie musiałam tego robić, ale tak było lepiej. Nie mogłam być tak często sama w domu, a ojciec regularnie wyjeżdżał. Przed wyjazdem powiedział, że zawsze mogę wrócić do domu, tyle tylko, że on jest ruchomy. Mieszkaliśmy już w wielu miejscach.
-Żałujesz? - zapytał z wahaniem.
-Absolutnie nie. - pokręciłam głową i spojrzałam na niego. - Gdyby nie ta przeprowadzka, nigdy nie poznałabym Rozalii, Armina, Alexego, Kastiela... Ciebie. - dodałam po chwili.
-Poznałabyś mnie. Jesteś moją bratnią duszą, musielibyśmy się poznać. Być może wylegiwałabyś się na Copacabanie, a ja akurat szedłbym po plaży i potknął się o Twój leżak... Być może tańczyłabyś na ulicach Barcelony i wpadła akurat w moje ramionami... Być może spotkalibyśmy się na pokazie sztucznych ogni w Chinach... Wiem jedno; spotkałbym Cię choćby na końcu świata, choćby na chwile.. - wiedziałam, że jest romantykiem, ale to wyznanie dogłębnie mnie poruszyło. Bez chwili wahania poderwałam się by go pocałować. Zaskoczony opadł na plecy i po chwili całował mnie z równym zapałem, jak ja jego.
Moje nagie ciało częściowo znajdowało się poza kocem, a źdźbła trawy łaskotały mój kręgosłup.
        Patrzyłam na zmierzwione włosy Lysandra i pogrążyłam się we własnych myślach.
Seks na łące jest przereklamowany, pomyślałam pozbywając się resztek trawy z włosów. Chciałam przeżyć romantyczne uniesienie na łące. Z całą tandetną otoczką, taką jak w kiepskiej powieści. Chciałam sprawdzić, czy zadrży ziemia...
-Wszystko w porządku? - zapytał Lysander wyrywając mnie z potoku myśli.
-Tak, to wszystko jest przereklamowane. - zaśmiałam się.
-O tak. - pokazał mi swoje łokcie, na których odcisnęła się trawa. - Byłem niczym kochanek z Harlequina? - zmrużył filuternie oczy. Zachichotałam, a on dołączył do mnie ze swym melodyjnym śmiechem.
         Lysander odwiózł mnie do domu, a samo pojechał do siebie, by móc wziąć prysznic i się przebrać.
-Jestem! - krzyknęłam, gdy weszłam do domu.
-Jak było? - zapytała ciocia.
-O Loraine! - zawołał wesoło Marco i podszedł, by mnie uściskać.
-Cześć. Dobrze wyglądasz. - pochwaliłam.
-Dzięki, to dieta. - gestem wskazał  na swoje ciało.
-Dzisiaj chyba zrobisz wyjątek? - zapytałam mrużąc oczy.
-Jasne, wiesz że nie odpuściłbym sobie steka. - uśmiechnął się prezentując rząd równych zębów.
-Gdzie Lysander? - zapytał ojciec.
-Pojechał do domu. Powinien się pojawić za około godzinę. - odpowiedziałam. - Potrzebujecie pomocy? - zapytałam i rozejrzałam po kuchni.
-Nie, Pani Emeryll wszystko przygotowała, musimy zrobić drinki. - ciocia zacierała ręce.
-Skorzystam z prysznica i do Was dołączę. - pobiegłam na górę pokonując po dwa stopnie na raz.
            -Może zjesz coś jeszcze? - ciocia podsunęła półmisek z mięsem w stronę Lysandra.
-Dziękuje, jak na razie jestem pełen. - uśmiechnął się szeroko. Kciukiem gładził powierzchnie mojej dłoni.
-Za to ja chyba jeszcze coś zjem. - odezwał się Marco i zaczął rozglądać się po stole.
-Część mięs jest jeszcze na grillu. - ojciec kiwnął głową we właściwą stronę.
-Więc Twój brat szykuje się do wyjazdu? - tata podjął wcześniej przerwaną rozmowę.
-Tak, ale wyjazd jest dopiero za dwa tygodnie. - odparł Lysander i chwycił kufel z piwem.
-Loraine wspominała, że zabrałeś ją w malownicze miejsce. - temat został zmieniony przez ciocię.
-Tak, to kawałek za miastem. Niedaleko jest też zalew. - odpowiedział białowłosy.
-O, może powinniśmy się tam wybrać, można tam pojeździć na skuterach wodnych? - Marco pocałował Carmen w czubek głowy, gdy wracał z talerzem obładowanym świeżo grillowanym mięsem.
-Chyba tak, sporty wodne to nie mój konik. - rzucił białowłosy i niedbale wzruszył ramionami.
-Następnym razem powinniśmy zaprosić także Rozalie. - powiedział głośno tata. - Razem z Twoim bratem, rzecz jasna. - wskazał ręką na Lysa.
-Na pewno zaproszenie by ich ucieszyło.
-Dlaczego Pani Emeryll nie je z Nami? - widziałam, że kręciła się po domu. Na ogół podczas posiłków jej nie widywałam, a jeśli tak to zawsze miała w ręce kubek z herbatą, co pozwalało mi czuć się bardziej komfortowo.
-Nie miała ochoty. Zawsze może do Nas dołączyć. - Carmen traktowała ją bardzo przyjacielsko.
-Właśnie.. sam ugotowałeś dzisiejsze dania? - wcześniej go o to nie zapytałam.
-Z małą pomocą. - dwoma palcami wskazał, jak mała była ta pomoc. Oboje się roześmialiśmy.
-Potrafisz gotować? - zagadnął go tata.
-Tyle, o ile. - odparł białowłosy.
-W takim razie będziecie musieli albo jadać na mieście, albo nauczyć się gotować. - zażartował tata kiwając głową w naszą stronę.