Rozdział 92

         -Dwa razy Cuba Libre! - musiałam podnieść głos, aby barman mnie usłyszał.
-Biały rum? Dobry wybór. - chłopak obok mnie uśmiechnął się szeroko.
-Byle mocne. - skwitowałam. Nie miałam ochoty na dyskusję.
-Zerwanie czy kłótnia z przyjaciółką? - zapytał żartobliwie.
-Ani to ani to. - uśmiechnęłam się triumfalnie. Chłopak wydawał się sympatyczny. Miał kruczoczarne włosy i złociste oczy, które przywodziły mi na myśl płynny miód albo złoto...
-W takim razie musisz mi opowiedzieć. - przesiadł się bliżej mnie.
-Nie mogę. Muszę znaleźć przyjaciółkę. - uśmiechnęłam się przepraszająco i wzięłam z barku dwa drinki.
-A jednak jest wątek przyjaciółki. Jestem taki bystry. - wydawał się tym znudzony, westchnął głośno i wypił swojego drinka byłam przekonana, że to White Russian. - do zobaczenia, nieznajoma. - uśmiechnął się do mnie wesoło. Odwzajemniłam uśmiech i odeszłam.
Na sali nigdzie nie było Rozalii. Postanowiłam sprawdzić toaletę, ale tam także jej nie było. Jedyną możliwością była palarnia; białowłosa nienawidziła zadymionych pomieszczeń udałam się, więc na zewnątrz.
-Wszędzie Cię szukałam. - podeszłam do niej. Stała razem z Natanielem, oboje palili.
-Nataniel? Palisz? - zdziwiłam się.
-Okazjonalnie. - chłopak wyglądał na zawstydzonego.
-Gdybym wiedziała, przyniosłabym jeszcze jednego drinka.
-Spokojnie, ja już nie piję.
-A ja zamierzam się nawalić. - białowłosa wzięła ode mnie drinka i upiła sporego łyka.
-Lucy jest... - zaczęłam.
-Irytująca, bezczelna... - zaczął Nat.
-Dokładnie. - przytaknęłam.
-Mówiłam. - białowłosa spojrzała na mnie z wyrzutem. - nie ma za grosz klasy ani nawet kultury. Najgorsze jest to, że zgrywa takie niewiniątko. - warknęła.
-Wygląda niewinnie, więc wydaje się niegroźna. - spojrzałam na Nataniela, miał racje.
-Muszę wracać, Melania pewnie się zastanawia, gdzie się podziałem. - obdarował Nas uśmiechem i wrócił do środka.
-Zgadnij, kogo sobie upatrzyła. - mruknęłam i wyjęłam papierosa.
-W Twoim przypadku...Kas czy Lys? - jej szczerość mnie zabolała.
-Kas. - przewróciłam oczami.
-Nawet on nie zasługuje na taką żmije. - tym razem nie dała mi wykładu ani nie poddała mojej psychiki i uczuć dogłębnej analizie.
-Wracajmy. Chce kolejnego drinka. - powiedziała Rozalia po chwili ciszy. - na trzeźwo jej nie zniosę. - zapowiadał się niesamowity czas... ciekawe na jak długo ta jędza tu zostanie.
        Podeszłyśmy do baru. Wcześniej napotkany czarnowłosy chłopak dalej tam siedział.
-O, znowu się spotykamy. - miał nieprzyjemnie przepity głos. Białowłosa spojrzała na niego podejrzliwie.
-Nie wyszedłeś stąd, spędzam miły wieczór, więc nic dziwnego, że znowu podeszłam do baru.
-Chyba Cię przyciągam. - jego pijacki głos przybrał żartobliwą barwę.
-Zapewne. - białowłosa odebrała Nasze kolejne zamówienie, więc mogłyśmy już iść. - na razie. - powiedziałam do chłopaka i ruszyłam do naszego stolika.
           -Na prawdę grasz na gitarze? - Lucy siedziała na przeciwko Kastiela i wpatrywała się w niego maślanymi oczyma.
-Tak, jak mówiłem. - jego głos nie był szorstki, jak zwykle... był zadziwiająco łagodny.
-Gdzie się podziewałaś? - zapytał mnie Lysander, gdy usiadłam obok niego.
-Szukałyśmy biletu na księżyc. W jedną stronę. - odpowiedziała mu białowłosa, wpatrując się gniewnie w Lucy.
-Dziewczyny, dajcie spokój. - Alexy włączył się rozmowy.
-Nie chodzi już o Ciebie.
-Auć. Mogłybyście chociaż udawać. - chwycił się teatralnie za serce.
-Alexy. - białowłosa westchnęła.
-Alarm karmazynowy, powtarzam alarm karmazynowy. - Alexy mówił głosem robota.
-Co to do cholery jest karmazynowy?! - Nataniel i Armin patrzyli na siebie z przerażeniem.
-Odcień czerwieni. - odparłam. Rozbawiło mnie to. Mój chichot zwrócił uwagę Kastiela i Lucy.
-Coś śmiesznego? - zapytał mnie czerwonowłosy.
-Stary, co to jest karmazynowy? - zapytał go Armin.
-Co? - Kastiel cofnął głowę i zmarszczył brwi.
-Wytłumaczę. - powiedział Alexy. - Karmazyn to odcień czerwieni.
-Czyli zaimponuje lasce mówiąc, że ma karmazynową bieliznę, a nie czerwoną. - powiedział dumnie Kas. Eh...
-Nie wszyscy ją noszą. - piskliwy głosik Lucy, zaczął mnie denerwować.
-Rzygnę. - mruknęłam do siedzącej na przeciwko Rozalii.
-Ma cycki, jak rodzynki. Nie przejmuj się. - odparła.
-Cycek to cycek. - odezwał się siedzący obok niej Leo. Zmroziłam go spojrzeniem.
        Podczas tego wieczoru przekonałam się, że zazdrość to uczucie, które najbardziej pobudza wyobraźnię, gdzieś już o tym czytałam, ale doświadczyć tego na własnej  skórze, to inna sprawa.
-Musimy już iść? - jęczała Lucy, gdy opuszczaliśmy bar.
-Tak. Chcę iść spać. - warknęła białowłosa.
-Odprowadzę ją. - zadeklarował się Kas. - spędzimy miło czas. - mrugnął do niej.
-Nie ma mowy. Nie zostawię jej pod opieką psychopaty seksualnego. - oburzyła się Roza.
-Wypraszam sobie. - warknął czerwonowłosy.
-Jestem prawie dorosła. Mogę wyjść z kim chce i kiedy chce. - zbuntowała się Lucy.
-Mój tata będzie przeszczęśliwy słysząc z kim Cię zostawiłam. - Rozalia spojrzała na dziewczynę, gdyby spojrzenia mogły zabijać, Lucy byłaby martwa.
-Ehhh... No dobra. - burknęła rudowłosa.
Nadszedł czas pożegnań. Wymieniłam szybkie uściski ze znajomymi. Na końcu został Kas. Podeszłam do niego z wymuszonym uśmiechem i stając na palcach szybko go przytuliłam. Uderzył mnie jego zapach; perfum wymieszanych z dymem tytoniowym.
-Uwielbiam Cię wkurzać. - szepnął mi do ucha. Zacisnęłam zęby, by nie zacząć się z nim kłócić przy wszystkich.
          -Wszystko dobrze? Jesteś taka cicha. - zapytał Lysander, gdy weszliśmy na podjazd.
-Zmęczona. - usprawiedliwiłam się.
-Na tyle, by nie odezwać się całą drogę? - był coraz bardziej dociekliwy.
-Mhm.. - ziewnęłam.
Weszliśmy do domu zachowując się wyjątkowo cicho. Po drodze weszłam do kuchni, skąd wzięłam dwa, zimne piwa.
-Idę pod prysznic. - powiedział ściągając z siebie bluzę.
-Tylko się pospiesz. Zamierzałam dać Ci buziaka na dobranoc, ale chyba zaraz zasnę. - uśmiechnęłam się patrząc, jak się rozbiera.
-Dlatego wzięłaś ze sobą piwo? - przekrzywił głowę i uśmiechnął uroczo.
Kiedy on korzystał z prysznica, ja przygotowałam swoją granatową, satynową pidżamę. Lubiłam w niej spać, a walory estetyczne stanowiły dodatkowy plus. Starannie zmyłam makijaż i rozczesałam włosy. Chwilę później do pokoju wszedł Lysander; z jego włosów kapała woda.
-Teraz moja kolej. - chciałam go ominąć, ale chwycił mnie w pasie. - Jesteś mokry. - udawałam, że mi to przeszkadza i zaparłam rękoma o jego tors.
-Ty też powinnaś. - uśmiechnął się szelmowsko. O rany, to takie dwuznaczne.
-Idę pod prysznic. - zbliżyłam usta do jego ust i obdarowałam go krótkim pocałunkiem.
-Tylko nie pozwól mi się tutaj zestarzeć. - mruknął.
         Moja dominacja nie trwała długo, Lysander zręcznie obrócił mnie tak, że znalazłam się pod nim. Nie tego chciałam, więc rozpoczęła się walka o dominację.
Uśmiechnął się. I dobrze. Wszystko, co robiłam miało sprawiać mu radość. Po raz kolejny znalazłam się nad nim. Pochylając się, przygryzłam płatek jego ucha, wiedziałam, że to jedna z najwrażliwszych części jego ciała. Bawiłam się reakcjami chemicznymi zachodzącymi w jego ciele. Dawałam i odbierałam, czując władzę. Przy każdym zbliżeniu naszych ust delikatnie przygryzał moją wargę. Przewrócił mnie na plecy, kładąc rękę na moim udzie i delikatnie, powoli, wręcz boleśnie powoli sunął do góry. Wewnątrz mnie szalał pożar, topiąc wszelkie opamiętanie. Wymieniliśmy znaczące spojrzenia i kilka słów, które przez kilka sekund unosiły się w powietrzu. Ostatecznie pozwolił mi na dominację. Moje ciało powoli opadło na jego. Grzeszyliśmy w powolnym, rytmicznym tempie. Nie zauważyłam, kiedy minut ekstazy stały się godzinami.