Rozdział 55

Wybaczcie to opóźnienie, internet ze mną nie współpracował :* 

           Podeszliśmy pod budynek sali gimnastycznej, przekraczając podwójne drzwi wejściowe musieliśmy się rozdzielić, na lewo dziewczęta, na prawo chłopcy. Uśmiechnęłam się wesoło do Lysandra i zniknęłam za drzwiami. Podeszłam do swojej szafki, wpisałam kod i otworzyłam drzwiczki. 

-Wiesz pamiętam każdy kod do szafki. - pochwaliła się Amber. 

-Imponujące. - mruknęłam. 

-Dlatego wiem, że zawsze sobie przypomnę wszystko, co dla mnie ważne. Chociażby to, że zostałaś porzucona. Będę to pamietała nawet za dziesięć lat. - na jej twarzy wykwitł chytry uśmieszek. A ja zaniemówiłam, nadal ciężko mi było przyznać, że zostałam porzucona. 

-Zajmij się czymś innym, zanim będziesz musiała zbierać zęby. - usłyszałam za sobą głos Rozalii. Amber podniosła wysoko głowę i odeszła w kierunku swojej szafki. 

-Dzielenie lekcji fizycznych z młodszymi klasami jest do bani. - pożaliłam się przyjaciółce. 

-Olej ją. - doradziła mi. Szybko przebrałyśmy się w stroje i wyszłyśmy na sale. 

       -Zagracie dzisiaj w siatkówkę. Proszę dobrać się w drużyny. - ogłosił głośno nauczyciel. 

Wylądowałam w jednej drużynie z Rozalią, co bardzo mnie ucieszyło. Boisko zostało przedzielone na pół. Po jednej stronie grały dziewczęta, po drugiej chłopcy. To zdecydowanie nie był mój dzień, wielokrotnie dostałam piłką w różne części ciała. Gdy rozbrzmiał dzwonek z ulgą ruszyłam do szatni. 

Na dziedzińcu czekała mnie kolejna przykra niespodzianka. 

-Powiedz tej swojej przyjaciółce żeby lepiej ze mną nie zadzierała, źle się to dla was skończy. - Amber stanęła przede mną z rękami na biodrach. 

-Sama jej to powiedz... a nie czekaj, ty się jej boisz. - uśmiechnęłam się kpiąco i próbowałam wyminąć blondynę. 

-Ostrzegam Cię. - chwyciła mnie mocno za ramie. - Powinnaś uważać, wypadki chodzą po ludziach. Ciekawe czy Kastiel wiedział, o Twoich sekretach. - w jej oczach zobaczyłam dziwny błysk. 

-Puszczaj. - wyszarpałam rękę z jej uścisku. - nie Twój interes co wiedział, a co nie. - warknęłam. 

-Może wcale nie jesteś taka inteligentna, za jaką Cię uważają. - byłam pewna, że wiem, o czym ona mówi. 

-Ukradłaś mojego laptopa! - krzyknęłam. 

-Bystra to Ty nie jesteś, już dawno powinnaś się zorientować. Główka już nie boli? - przybrała litościwą minę. - oczywiście, że to ja. Piśnij słowo, a wytłumaczysz dyrektorce skąd masz odpowiedzi do testów. - jakim cudem, mogła ona przybrać tak ostry ton głosu?! 

-Czego chcesz? - zapytałam. 

-Wszystko w swoim czasie.. - mruknęła i odeszła. Stałam przez chwile zszokowana, a potem wyjęłam telefon by zadzwonić do Rozy. 

     -Halo? - odebrała po drugim sygnale. 

-Amber ukradła mojego laptopa. - powiedział od razu. 

-Co?! Zabije te małą, puszczalską... - przerwałam jej.

-Chciałabym, żebyś tak zrobiła, ale ona wie, co na nim jest. Pamiętasz odpowiedzi, które przekopiował Armin z laptopa Greena? 

-Jasne, że tak. 

-Poprosił, by plik znajdował się w moim laptopie. Jeśli dyrekcja się dowie.. 

-Wyrzucą Cię ze szkoły. - dokończyła za mnie. 

-Rozalia, co mam zrobić? - zapytałam spanikowana. 

-Skoro Armin jest takim geniuszem, to niech teraz włamuje się do Twojego komputera i usunie plik. Proste. - to wcale nie było proste. - Słuchaj, Loraine. Damy radę, na razie ona Cię nie wyda, wyszłaby kradzież, trzeba z nią negocjować, ale Armin niech lepiej nauczy się hakować. 

-Pogadamy później, dzięki. 

-Na razie. - pożegnała się i rozłączyła. 

       Siedząc przed talerzem kremu pomidorowego rozmyślałam, co zrobić z Amber. Rozalia miała racje, co do jednego; nie mogła mnie wydać, inaczej i ona wpadłaby w kłopoty. Byłam bardzo ciekawa, czego ta kreatura mogła chcieć, nie miałam jej nic do zaoferowania. 

        Ostatnie dni lekcyjne upłynęły mi w podobnym rytmie, nic ciekawego. W piątek w stołówce postanowiłam opowiedzieć wszystkim, o Amber, do tej pory wiedziała tylko Roza. 

-Przyznała się sama? - Alexy wpatrywał się we mnie zszokowany. 

-Nie wprost. Ale gdy oskarżyłam ją o kradzież laptopa, po prostu się przyznała. - wzruszyłam ramionami. 

-Musimy wymyślić, co z nią zrobić. - odparł hardo Kentin. 

-Możemy się wkraść do jej domu i zabrać laptopa. - wypalił Alexy. 

-Spokojnie, odlotowa agentko. Wątpię, by laptop znajdował się w domu. - Rozalia delikatnie położyła dłoń na jego ramieniu. 

-Zawsze chciałem być Clover. - rozmarzył się niebieskowłosy. 

-A ja Jerrym. - odparła Roza z westchnieniem i przewróciła oczami. - skup się pacanie. - kłapnęła go lekko w tył głowy. 

-Sorki. - uśmiechnął się szeroko. 

-Coś wymyślimy, nie martw się. - próbował mnie pocieszyć. Pokiwałam głową, ale tak na prawdę byłam pełna paniki. Zostało niewiele czasu do końca przerwy, powoli zaczęliśmy się zbierać. 

-Na prawdę chciałaś być Jerrym? - zagadnął Alexy, białowłosa głośno westchnęła, a ja zaśmiałam pod nosem. Oddalili się cicho dyskutując. 

-Loraine! - to był Armin. Uśmiechnęłam się do niego podnosząc telefon ze stolika. 

-Tak? - odpowiedziałam.

-Przepraszam Cię. To przeze mnie.. nie powinien był kopiować tych odpowiedzi. - pokręcił głową zrezygnowany. 

-Hej, przestań. Siedzimy w tym razem. - pocieszająco dotknęłam jego ramienia. 

-Mamy przewagę. Ona nie wie, że odpowiedzi są moje. Musimy to jakoś wykorzystać. -  zmrużył oczy. 

-Kolejna odlotowa agentka. - zaśmiałam się, przybiliśmy piątkę i wesoło ruszyliśmy na lekcje.

        W barze było mniej tłoczno niż zwykle, zamówiłam drinka i usiadłam przy stoliku. Trwała rozmowa na temat odlotowych agentek czułam, że ten temat jeszcze długo będzie nam towarzyszył. 

-Wyjaśnisz mi, o co chodzi? - zagadnął mnie Leo. 

-Jasne. - uśmiechnęłam się i opowiedziałam o dzisiejszym lunchu. 

-Rozalio, zawsze miałem Cię za okaz kobiecości, a tu proszę, chciałaś być Jerrym. - Leo ewidentnie naśmiewał się ze swojej dziewczyny. 

-Śmiej się śmiej. Zaraz opowiem o kapitanie pieluszce. - zagroziła mu białowłosa, jego mina natychmiast zrzedła. 

-Ani się waż. - uśmiechnął ze delikatnie. Zaśmiałam się i rozmasowałam bolący od siatkówki, bark. 

-Wszystko dobrze? - zainteresował się Lys. 

-Tak, tylko dostałam piłką, dodatkowo miałam słabą rozgrzewkę. - odpowiedziałam. 

-To niebiezpieczne, rozgrzewka jest bardzo ważna. - zganił mnie. 

-Ej, od kiedy jesteś specjalistą od wychowania fizycznego? - szturchnęłam go w ramie. 

-Od kiedy robisz sobie krzywdę. - odpowiedział z uśmiechem. 

-Powinnam się już zbierać. -  mruknęłam dopijając piwo. 

-Odprowadzę Cię. - zadeklarował. Wstaliśmy od stolika, Lysander pomógł mi założyć mój płaszcz, po pożegnaniu ze wszystkimi, udaliśmy się do wyjścia.