Rozdział 60

Wybaczcie tak późną porę ❤️

       Po lekcjach razem z Arminem, zgłosiłam się do kanciapy woźnego.

-Dzień dobry. - odezwałam się zaglądając przez uchylone drzwi. 

-Trzeba pozamiatać boisko szkolne ze śniegu. - odezwał się niskim głosem nasz szkolny woźny. 

-Czyli odśnieżyć. - podsumował Armin. 

-Odśnieżać to można na Syberii, tam jest śnieg, u nas wstyd to nazwać śniegiem. Sprzęt znajdziecie na dworze. - mruknął pod nosem, wzruszyliśmy ramionami i wyszliśmy na zewnątrz. Po około godzinie odśnieżyliśmy całe boisko, więc mogliśmy udać się do domów. 

-Do zobaczenia jutro! - krzyknął na odchodne Armin. 

-Pa! - odkrzyknęłam wesoło. 

        W domu czekał na mnie obiad i para suchych skarpet, wizja kominka również zapowiadała się obiecująco. 

-Jak Ci minął dzień? - zapytała Carmen, wchodząc do kuchni. 

-Zmiatałam resztki śniegu. - skrzywiłam się. 

-To niedorzeczne, jak ta szkoła was traktuje?! - oburzyła się. 

-Niech będzie.. - wzruszyłam ramionami. 

-Co jesz dobrego? 

-To jakaś zapiekanka ziemniaczana. - tym razem obiad nie był najlepszy, to znaczy dla mnie.. nie znosiłam ziemniaków. 

-Jedziemy na zakupy? - zapytała Carmen w przerwie między zajadaniem się zapiekanką. 

-Jasne, tylko się przebiorę. - powiedziałam z entuzjazmem, zakupy to było to, czego mi było trzeba. 

-Gotowa? - stała przy schodach, gdy schodziłam na dół, pokiwałam głową, więc ruszyłyśmy do samochodu. 

      W galerii spędziłyśmy około trzech godzin, kupiłam sporo nowych rzeczy, podobnie jak Carmen. 

-Jak Ci się układa z Marco? - spytałam, gdy szukałyśmy dobrego miejsca, by coś zjeść. 

-Wspaniale, jest niesamowity.  - uśmiechnęła się błogo. - A może u Ciebie pojawił się ktoś nowy? - zapytała, ale nie zdążyłam odpowiedzieć. Na przeciwko nas szedł Lysander, który omal nie wpadł na ciocię. 

-Przepraszam i dobry wieczór. - uśmiechnął się do niej. 

-Lysander! Wieki Cię nie widziałam, co u Ciebie?  - natychmiast zaczęła go zagadywać. 

-W porządku, właśnie miałem zamiar kupić nową kurtkę na narty, ale nic odpowiedniego nie znalazłem. - pożalił się. 

-Och, to nie dobrze. Wybierasz się na narty? - dopytała Carmen. 

-Tak, razem ze szkołą. To Loraine nic Pani nie mówiła? - zmarszczył  brwi. 

-Słuchajcie, jeśli nie macie nic przeciwko to zabieram was na kolacje. - powiedziała Carmen, patrząc na mnie i Lysandra. 

-Jasne. - uśmiechnęłam się blado, dziwnie było na niego patrzeć, po wczorajszym pocałunku z Michaelem. 

-Z chęcią. - zgodził się białowłosy.

-To doprawdy nie do uwierzenia, Rozalia zarzekała się, że jedziesz. Podobno wpisała Cię na listę. - na koniec delikatnie zmrużył oczy. 

-Nie mogę, to niemożliwe. Ani ja ani Armin nie pojedziemy, to znaczy.. on może i tak. - ciocia nie zadawała pytań, ale wiedziałam, że uważnie nas słucha. 

-Ta kara jest zbyt surowa, w szczególności, że tego nie zrobiłaś. - złączył dłonie na stoliku. 

-Surowa czy nie. Nie jadę. - jęknęłam. - chwila, powiedziałeś że Rozalia mnie wpisała? Co ona sobie myślała?! - oburzyłam się. 

-Dobrze zrobiła. Porozmawiam z dyrekcją, nie może Cię więzić w szkole. - wtrąciła się ciocia. 

-Popieram. - uśmiechnął się Lysander. 

        Reszta kolacji minęła na rozmowach o bardziej neutralnych tematach. Carmen i Lysander dogadywali się świetnie, moja obecność pełniła funkcje dekoracyjną. Po powrocie do domu, poszłam pobiegać; na dworze nadal było zimno, ale widoczne były pierwsze oznaki nadchodzących cieplejszych dni. Po powrocie z biegania, czekała na mnie miła niespodzianka. 

-Loraine, wejdź do salonu na chwile. - zawołała ciocia. 

-Chciałabym wziąć prysznic, możemy to załatwić za chwile? - wskazałam głową na piętro, w kierunku mojej łazienki. 

-To zajmie minutę. Jedziesz na narty, Armin też. - oznajmiła. Patrzyłam na nią wielkimi ze zdziwienia oczyma. 

-Co?! - wykrztusiłam. 

-To. Jedziesz. - uśmiechnęła się szeroko. 

-Jak to załatwiłaś? - nadal nie wierzyłam. 

-Powiedzmy, że nie grałam fair. - delikatnie się skrzywiła. 

-Nie grałaś fair.. czyli? - zaczęłam być podejrzliwa. 

-Zagroziłam wypisaniem Cię ze szkoły. - odpowiedziała przeciągle.

-I? - dopytałam z surową miną. 

-Moja firma zasponsoruje Wam dodatkowe dwa dni w hotelu, darmowy karnet na spa oraz wyciąg. - odpowiedziała w końcu. 

-Żartujesz sobie? Przekupiłaś ją! - zaprotestowałam. 

-Loraine, mam to gdzieś. Chcesz jechać i pojedziesz, poza tym znam managera hotelu i uwierz zapewne dostalibyście spa i wyciąg w gratisie z powodu dużego zysku z waszego przyjazdu. - oznajmiła z lekką kpiną w głosie. - nie cieszysz się? - zapytała po chwili, kpina przerodziła się w smutek. 

-Cieszę. - szepnęłam i mocno ją uściskałam. - muszę kupić nowy strój. - powiedziałam jeszcze ciszej. Zaśmiała się w odpowiedzi.